12.07.2010

Posted by Benazier M Besmaya at 22.56
Kemaren ag nganterin abang ag ijab kobul, malem-malem jam 8-an. Pertama-tama tegang bangeeet.. (tu cuma ag doang yang ngerasain kali, cz emang baru pertama kali ag liat yang begituan)
Ternyata prosesi seperti itu sakral banget ya. Apalagi abang ag ini pake acara yang sedikit keadat-adatan.
Ada acara pantun-pantunan, nasihat, macem-macem.
Yang dateng kebanyakan orang-orang penting di Metro. Ag duduk agak jauh dari abang ag.
Ag liat dia komat-kamit aja, (kemungkinan ngapalin kalimat keramat “Saya terima nikahnya..” itu, hehe)
Acara sampe pada saat bapak dari pihak perempuan menerima lamaran abang ag.
Dia bilang begini, “Tadi sudah banyak kali nama anak saya disebut-sebut. Mungkin ada sebagian bapak-ibu yang bertanya-tanya sepperti apa rupa anak saya. Mari saya perkenalkan anak saya. Ilus, coba keluar dari kamar, Ilus..”
Ag ngekek dalem hati. Gile, manggil anaknya kayak manggil kucing aja. Kak Ilus keluar dari persembunyiannya dengan bunyi ’krincing, krincing’.
Begitu ag noleh ke wajahnya. Wadaaaawww!! Silau!!MySpace Ternyata kak Ilus cantiik banget!
Wah, beruntung banget abang ag, (yah, Kak Ilus sebenernya juga beruntung, abang ag kan juga cakep!)
Sebelum ke ijab kabulnya, kak Ilus dinasehatin sama bapaknya. Tiba-tiba suasana jadi haru. Banyak yang nangis. Ag sih enggak, mungkin karena gak ngerti apa yang harus ditangisin. Ini kan acara yang bahagia.
Waktu ijab kabulnya, walopun abang ag udah ngapalin kalimat keramat itu berhari-hari, tapi dia tetep aja gak lancar. Kabulnya mpe diulang 3 kali. Waaah,,
Di ujung acara, ada yang nyeletuk, ”Pinter juga yang bikin acara, ijabnya malem-malem supaya langsung pulang tamu-tamunya.”
Wow, perlu disensor tuh pikiran. Hehe..


0 comments:

Posting Komentar

Good intentions are always welcomed here!
Thanks for your comment.

 

Bena's Blog Template by Ipietoon Blogger Template | Gift Idea